Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Μονόλογος

  Κάποιες φορές ο χρόνος σταματά , τα παρόν χάνει το νόημά του . Η ψυχή χάνει τα πάντα ; Δεν ξέρω . Μεγάλη κουβέντα έ ;
Μικρές καθημερινές εγκαταλείψεις , μικροί καθημερινοί θάνατοι .
Κάποιες φορές είναι τόση η μοναξιά , τόση η ματαιότητα , τόση η ανάγκη ενός ανθρώπου που είτε είναι μακριά είτε δεν υπάρχει καθόλου . Μόνη αυτή η ανάγκη , το άγγιγμα , η κουβέντα , το βλέμμα , το αχνό μελαγχολικό χαμόγελο .
Μόνη οδός σωτηρίας , ένας άνθρωπος .
Και η απουσία του , αυτό πάλι που το πας ; Πόση απουσία χωρά μια ανθρώπινη ύπαρξη ; πόσο κενό ;
Πόσο μπορεί να λέει '' εντάξει θα έρθει , θα αλλάξει , θα θα θα θα ........'' . Καλό το '' θα '' , ληξιπρόθεσμο γραμμάτιο ελπίδας .
Ναι ξέρω τι θα πείτε τώρα , '' απαισιόδοξος '' .
Ίσως και να είμαι , ίσως και να μου τελειώνει η ελπίδα , ίσως και να σκέφτομαι φωναχτά .
Όχι δεν έχω απαντήσεις , ούτε έτοιμες λύσεις έχω , μου τελειώσανε . Σπάσανε τα μούτρα τους με κρότο δυνατό , από καιρό τώρα . Από όταν κατάλαβα ότι ήτανε μόνο λόγια , κενά , ασφυκτικά άδεια, λόγια , ανήμπορα να γεμίσουν , ανήμπορα να απαλύνουν το παραμικρό .
Αρκετά είπα όμως .Ίσως δεν έπρεπε . Ίσως να ναι μόνο το παραλήρημα ενός ανθρώπου που διαβαίνει μέσα στο μυαλό του , σαν σε σπίτι ρημαγμένο από το χρόνο , και ανοίγει πόρτες ψάχνοντας κάτι να βρει .
Αρκετά είπα .
Γεια σας τώρα
Πρέπει να φύγω , ο ουρανός βάρυνε και έχω δρόμο  ακόμη πολύ να κάνω
Γεια σας . 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου