Δέκα χρόνια μετά

Έφυγες τότε , δε σε χώραγε ο τόπος .

Όνειρα στριμωγμένα στις βαλίτσες , στην ψυχή σου .

Σε μια ψυχή που μπορούσε να δαμάσει τα αδάμαστα .

Όνειρα , φόβοι , ελπίδες , όλα μαζί να τσακώνονται ποιο θα σε πάει

, ποιο θα σε φέρει , ποιο θα σε αφήσει .

Και μια ανάγκη να νικήσεις το ανίκητο ,

μια ορμή θαρρείς φυλακισμένη αιώνες ολόκληρους

να βγαίνει φορές φορές και να νομίζω

πως θα γυρίσει την πλάση πίσω .

Μιλούσες για τα όνειρα και τα μάτια σου φεγγάρια ολόγιομα

, σηκωνόσουνα γυρνούσες το δωμάτιο και έλεγες , έλεγες ,

χανόσουν στους κόσμους σου .

Και μετά τι ;

Μετά το “ εδώ “ η αβάσταχτη πραγματικότητα που μας έδεσε τόσο πολύ .

Μπολιάστικαν οι φόβοι μας βρήκανε τα όνειρά μας καταφύγιο και ελπίδα .

Να'ναι αυτό άραγε η αγάπη ;

Οι φόβοι . Που όταν σε θυμότανε έχανες τον κόσμο ,

σαν να σε πηγαίνανε σε ένα τόπο σκοτεινό, άδειο ,

σαν να σου πέρνανε την ψυχή κομμάτι κομμάτι ,

κούρνιαζες τότε στην αγκαλιά μου “ φοβάμαι “ έλεγες .

“ Θα περάσει” σου έλεγα , και καθώς σου χαίδευα τα μαλλιά μια ανατριχίλα διαπερνούσε το κορμί μου .

Έφυγες τότε .