Μοναχικές σκέψεις

Τούτες τις μέρες νοιώθω ένα μούδιασμα παράξενο σ ΄όλο μου το είναι . Το κορμί μου σαν να μη θέλει να κινηθεί το μυαλό μου σαν να μη θέλει να δουλέψει . Κάθομαι στο παράθυρο και βλέπω τους ανθρώπους να περνάνε , να ερωτεύονται ,να γίνονται γονείς ,να χαίρονται , να λυπούνται , να ζούνε . Και ΄γω καρφωμένος πίσω από το παράθυρο να κοιτάω , με μια απάθεια ανθρώπου πεθαμένου , θεατή αδιάφορου. Που απλώς παρατηρεί για να περάσει την ώρα του . Κι ΄όλα αυτά του μοιάζουνε γνώριμα , μαζί και ξένα . Μια ταινία του σινεμά που δε τον συναρπάζει και απλώς περιμένει το τέλος για να φύγει .

Να φύγει ;! Να πάει που ;!