Εκ των έσω

Την πρωτογνώρισα εκεί γύρω στα είκοσι μου . Στην αρχή με κοίταξε φευγαλέα , έπειτα πιο προσεκτικά και στο τέλος επίμονα '' Εσύ είσαι δικός μου '' μου είπε και το ύφος της δεν σήκωνε αντίρρηση . Τότε λοιπόν άρχισα να σκαρώνω τα πρώτα μου ποιήματα , η μάλλον άρχισα να αποτυπώνω τις ανησυχίες μου , να μοιράζομαι τις σκέψεις μου με το χαρτί . Στην αρχή ήτανε παιχνίδι , η αλαζονεία της δημιουργίας , τα σχόλια που εισέπραττα από τα κορίτσια της παρέας ,η έπαρση του ανθρώπου που μπορούσε περισσότερο από τους άλλους .

Στην πορεία , και αφού με έκανε εντελώς δικό της , μου έδειξε το αληθινό της πρόσωπο . Μου άνοιξε την πόρτα της διάπλατα '' αλλά '' μου είπε '' να ξέρεις πως δεν υπάρχει επιστροφή , δεν έχεις το δικαίωμα να πεις τα παρατάω και φεύγω '' . Και τότε ξεκίνησε μια συζήτηση , ένας διάλογος που κρατά ως τώρα . Είμαι μου λέει αυτό που όλοι θαυμάζουνε και μισούνε , σχεδόν όλοι θαυμάζουνε το έργο ενός καλλιτέχνη και σχεδόν όλοι μισούνε τον ίδιο τον καλλιτέχνη άμα τον γνωρίσουνε , άνθρωπος κλεισμένος στις σκέψεις του , αφηρημένος , απρόσιτος , άνθρωπος που πασχίζει να καταλάβει αυτά που στους άλλους είναι αδιάφορα . Είμαι το σκαλί για να γίνεις καλύτερος για να να δώσεις ότι έχεις να γίνουνε και οι άλλοι γύρω σου καλύτεροι , είμαι η ευχή σου και η κατάρα σου , είμαι η ανάγκη και η απελπισία σου . Είμαι η ανάσα και ο θάνατός σου είμαι η νιρβάνα και η κόλαση σου . Υπάρχεις για να με υπηρετείς , όπως υπάρχω για να σας υπηρετώ , είσαι η διέξοδός μου και είμαι το αδιέξοδό σου . Είμαι ταξίδι και επιστροφή σου .

Γιατί ; την ρωτώ

Γιατί η ζωή σας είναι μια αλληλουχία προδιαγεγραμμένων πράξεων και εγώ σας βγάζω από τις ράγες γιατί ποτίζω με ουσία τη συνήθειά σας . Γιατί είμαι η μόνη ελπίδα εξέλιξης σας

Αυτή λοιπόν η κυρία είναι η τέχνη και όποτε έχει όρεξη έρχεται και με παίρνει από το χέρι και με σεριανά στους δαιδαλώδεις διαδρόμους της , μου ρίχνει μυστηριώδεις ματιές , μου λέει διφορούμενα λόγια και εγώ τότε θυμάμαι πως για να καταλάβω πρέπει να πάψω να σκέφτομαι , πρέπει απλά να αισθάνομαι . Κι'όσο τη φοβάμαι όταν έρχεται έτσι ξαφνικά τόσο μου λείπει όταν με ξεχνά .

Τόσα χρόνια τώρα και όμως κάθε φορά είναι σαν να είναι η πρώτη . . . .